Powoli to już robi się tradycja, że początek nowego roku rozpoczynam od podsumowania moich rachunków inwestycyjnych. W tym odcinku zapraszam Was do podsumowania moich rynkowych (i nie tylko rynkowych) zmagań w roku 2024. Przedstawiam w szczegółach wyniki, dzielę się swoimi przemyśleniami i wnioskami, a na koniec wspominam o planach na rok 2024.

Owiane mgiełką tajemnicy, a jeszcze bardziej niezrozumienia, fundusze hedgingowe od zawsze były mocno ograniczone dla przeciętnego inwestora. Czy to z powodów regulacyjnych, czy ze względu na wysokie wymogi kapitałowe. Ale wraz z rewolucją zapoczątkowaną przez fundusze ETF, są one teraz dostępne dla mas. Dziś mając w kieszeni dosłownie kilkadziesiąt dolarów można zainwestować w to co fundusze hedgingowe.

Należy postawić zasadne pytanie: czy w ogóle przeciętny inwestor powinien sobie zaprzątać tym głowę? Zwłaszcza, że prosty pasywny portfel 60/40 (60% akcji, 40% obligacji) na przestrzeni dekad pokonał większość funduszy hedgingowych i to z przytupem. Przy takim argumencie można by właściwie pokusić się o zamknięcie tematu. Ale jednak to byłoby zbyt pochopne, a być może nawet szkodliwe.

Branża funduszy hedgingowych obarczona jest jednym wielkim grzechem: wysokie koszty za zarządzanie – podobnie jak w klasycznych funduszach inwestycyjnych. To główne źródło ich licznych porażek. Ale i tu od lat coś się zmienia, paradoksalnie po części dzięki postępującej pasywnej rewolucji. Koszty za zarządzanie spadają i wg Morningstar obecnie średni koszt za zarządzanie pośród funduszy hedgingowych to ok. 1,6% w skali roku. Tak – to nadal bardzo dużo, gdyby przyrównać do pasywnych ETF-ów na akcje, gdzie koszt może być na poziomie niższym niż 0,1% w skali roku.

To nie wszystko. Od kilku lat zaczynają pojawiać się strategie realizowane przez fundusze hedgingowe w opakowaniu ETF-ów – tzw. ETF-y managed futures. Tu koszty za zarządzanie spadły poniżej 1% w skali roku. Nadal bardzo dużo względem rynku akcji – ale to też zupełnie inna formuła, która kosztowo nigdy nie dorówna najtańszym ETF-om akcyjnym.

Dziś zapraszam Was do wywiadu z Andrew Beer – człowiekiem z 30-letnim doświadczeniem w branży funduszy hedge. Niektórzy mówią o nim wręcz, że jest „Johnem Bogle funduszy hedge”, ponieważ dzięki oferowaniu bardzo taniego (jak na tę klasę strategii) ETF-a, wywiera ogromną presję cenową na konkurencję.

UWAGA – wywiad jest w języku angielskim. Jeśli dla kogoś jest to ograniczeniem, to proponuję włączyć na YouTube automatyczne tłumaczenie na język polski. Nie jest to idealne rozwiązanie, ale zrobi robotę.

Akcje, obligacje, towary, nieruchomości, waluty czy nawet kryptowaluty – o tych klasach aktywów słyszał każdy inwestor. Chyba każdy też słyszał o tym, że warto mieć w portfelu więcej niż jedną klasę aktywów, żeby rozproszyć ryzyko. Ale niewielu słyszało o klasie strategii stanowiących de facto odrębną klasę aktywów – managed futures.

Jeszcze mniej osób wie co kryje się za takimi strategiami i to pomimo tego, że są stosowane od dziesięcioleci. Krąży o nich za to wiele opinii często odległych od rzeczywistości. Po części dlatego, że tradycyjnie strategie tego typu wykorzystywane były przez fundusze hedgingowe.

Te z jednej strony są owiane mgiełką tajemniczości, z drugiej często przedmiotem drwin lub złości, że rzekomo manipulują rynkami. I pewnie temat inwestorów indywidualnych niewiele by interesował, bo przez dekady takie strategie były poza ich zasięgiem. Ale rewolucja funduszy ETF dociera powoli i na ten odległy odcinek branży finansowej.

Dziś już mając w portfelu kilkadziesiąt dolarów można mieć ekspozycję na strategię która jeszcze niedawno wymagała wkładu minimum 100 tysięcy dolarów.

Dlatego dziś przybliżę Wam w szczegółach na czym polegają strategie managed futures, skupiając się w szczególności na jednej ich odmianie: strategiom podążania za trendem. Dowiecie się co to jest i dlaczego dodane ich do portfela może być dobrym pomysłem.